വേദനയൂറുന്ന മൗനദു:ഖങ്ങളാല്‍
നാദമിടറാന്‍ തുടങ്ങവേ നീ
ചേതനയില്‍ ഹര്‍ഷബിന്ദുക്കള്‍ തൂകിയൊ-
രാദിനമിന്നുമോര്‍മ്മിയ്ക്കുന്നു ഞാന്‍.
ആരുമിതേവരെതന്നില്ല സ്നേഹമാ
കൂരിരുട്ടില്‍ തിരിനീട്ടിയില്ല,
താരകള്‍മാത്രം മിഴിനീര്‍ പൊഴിച്ചുനി-
ന്നാരുമേ സാന്ത്വനമേകിയില്ല
നീനിറഞ്ഞെന്നില്‍ നിലാക്കുളിരായിയെന്‍
വേനല്‍ക്കിനാക്കളില്‍ തൂമഴയായ്‌
ഞാനറിയാതെയുണര്‍ന്നീടുന്നൂ എന്റെ
പ്രാണനില്‍ ദേവാ, ശിവരഞ്ജിനി
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
നന്നായി.
ReplyDeleteശിവരഞ്ജിനി പോരേ?
നന്ദി, വികടാ. മതിയെന്നുണ്ട്. മാറ്റി. അച്ചടിപ്പിച്ചാചാര്‍ന്ന്.
ReplyDeleteസാന്ത്വനമേകാന്‍ ഒരാളെങ്കിലുമെത്തിയല്ലോ.....നന്നായിട്ടുണ്ട്‌....
ReplyDeleteവളരെ നന്ദി, മയില്‍പ്പീലീ..
ReplyDelete